Het verhaal van Francesca, een oud cliënt.
Als MS patiënt zit ik bij de ergotherapeute en kijk haar aan. Het is een schat van een vrouw en ik heb al een aantal sessies bij haar gehad. Ze zegt: ‘Ik kan je met je intense vermoeidheid niet verder helpen. Je doet al mijn opdrachten goed. Ik wil je voorstellen om naar een psycholoog te gaan.’
Ik trek mijn wenkbrauwen op en vraag mij af hoe een psycholoog mij kan afhelpen van mijn intense vermoeidheid. Maar altijd nieuwsgierig naar nieuwe oplossingen en zeker voor deze intense vermoeidheid, ga ik akkoord met haar voorstel.
Twee dagen later zit ik op een avond thuis televisie te kijken. De uitzending gaat over een meisje met anorexia dat niet meer wil eten. Er komt een psychologe aan te pas. De manier waarop deze psychologe tegen de hulpbehoevende vrouw in het televisieprogramma spreekt is snoeihard: ‘Jij bent niet goed bezig en dit kan zo niet langer’. Ik zit op het puntje van mijn stoel en kijk ademloos naar het optreden van de psycholoog. Terwijl ik zo kijk denk ik: ‘deze psycholoog wil ik hebben, dit is iemand met heel veel lef! Zij kan mij helpen op deze keiharde manier om me misschien te laten zien wat ik fout doe’. Ik kijk naar de aftiteling van het programma en zie de naam van de psycholoog ertussen staan. Ik zoek haar naam op op internet en via haar website mail ik haar direct. Ik schrijf, dat ik onder de indruk ben van haar optreden bij het televisieprogramma ‘Been there, done that’! Ik ben op zoek naar een psycholoog en ik vraag of zij mij kan helpen. De volgende ochtend gaat de telefoon.
Ik neem op. Een duidelijke stem zegt: ‘Met Margreet Krottje, je had me gemaild en je wilt graag een afspraak maken’. Ik moet glimlachen terwijl mijn hand stevig de telefoon omklemt. Dit had ik niet verwacht. Zo snel een reactie terug. Ik antwoord: ‘ja graag’. Een paar weken later zit ik in haar mooie praktijk, een voormalige hooiberg met grote ramen, hoog uitkijkend over de weilanden. Ze zegt: ik ga je heel veel vragen stellen en daarna leg ik uit wat ik zie en wat ik voor je kan doen en of je dat wilt. Als we er niet uitkomen, kan ik je altijd nog doorverwijzen. Ik denk ‘Help! ik wil niet weer naar een andere hulpverlener’. Maar daarna geef ik me over aan haar vragen. Na veertig minuten zegt ze: ’Dit waren de vragen en volgens mij zit je hier goed op je plek’. Opgelucht haal ik weer adem. Tegen het einde van de sessie vraagt ze: ‘mag ik je een opdracht meegeven?’. Ik zeg: ‘ja zeker, graag!’. Van binnen denk ik: ‘nu komt het, nu gaat ze mij toespreken dat ik niet goed bezig ben en wat ik allemaal fout doe’. Ik denk dat er een enorme donderpreek komt, ik houd mijn adem in en zet me van binnen schrap op wat er komen gaat. Vervolgens zegt ze: ‘Ga de komende weken eens lekker in een fijne stoel of bank zitten met een kopje thee en een dekentje erbij. En heel lief zijn voor jezelf. Probeer daarnaast op te letten dat je goed doorademt. Je houdt voortdurend, bij geringe spanning, je adem vast. Ik knipper met mijn ogen. ‘Is dit het? Waar blijft de uitbrander?’, dat ik verkeerd bezig ben en stom ben en allemaal verwensingen schieten door mijn hoofd! Het blijft stil, niets van dit alles. Ik ben verbijsterd en vol ongeloof neem ik afscheid van haar. In de auto moet ik lachen van ontlading, wat bijzonder.
Thuis gekomen pak ik een grote mok thee, een fleecedekentje en ga ik in een knus hoekje zitten in een zachte stoel. Dit doe ik regelmatig en in het begin durf ik me er niet aan over te geven. In de volgende gesprekken die om de twee weken zijn, leer ik begrijpen dat ik moet zorgen voor mezelf en vooral zacht te zijn. Mijn overlevingsmechanisme staat teveel aan. En daardoor raak ik uit balans en ook verwijderd van mijn gevoel. Later leer ik, dat dit vanuit je hart leven is. Door te verzachten. Elke keer dat ik dit doe, kan ik dichter bij mezelf komen. Mijn ware zelf. Mijn criticus die zich overal mee bemoeide en me voortdurend afwijst en dat ik absoluut niet goed genoeg ben en nergens voor deug. Ook de enorm hoge latten die ik voor mezelf neerleg. De ’ikken’ neem ik in mijn hoofd onder de loep en ga ik zachtjes begeleiden om andere banen aan te leggen en gedragspatronen. Hierdoor kom ik steeds dichter bij mijn hart. Langzaam aan verzacht ik van binnen en stop ik met ‘vallen en opstaan’ met knokken tegen mezelf, de lat veel te hoog te leggen en ook mijn innerlijke criticus wordt zachter. Ik merk dat ik meer rust krijg. Ik word meer blij van binnen. In plaats van extreem te overleven komt mijn rust meer terug in mijn leven. Zo ook mijn levensvreugde en geluksgevoelens. Ik ben weer gaan leven ik plaats van overleven. Door langzaam te verzachten in mezelf.
Francesca
