Tegelijk is dit deel 2 van Zoektocht in de sociale media. In een wereld waarin we denken dat alles maakbaar is, alles kan, alles moet kunnen en wij dus ook alles moeten kunnen, is er een soort fixatie ontstaan op doelen. Een grote groep is continu bezig met allerlei deadlines en doelen. Het geeft houvast, maar het doet vooral ook niet goed.
Wat is hier aan de hand?
We tornen aan de wetten van het leven. Aan wie we zijn als mens en wat daarin de realiteit is als het gaat over onze grenzen, kunde, onkunde, kwetsbaarheden en gewoon de realiteit over hoe een mens functioneert. We kunnen niet alles, we kunnen niet alles zijn wat we willen, maar denken dat dat wel zo is. En dus proberen we dat. Met heel veel burn-out, angst en depressie als gevolg.
Waarom worden we zo bang?
Op het moment dat de lat steeds ergens ligt waar we niet bij kunnen, voelen we diep van binnen dat er angst ontstaat. Helaas luisteren we niet naar die angst, we proberen gewoon alles onder controle te houden en perfect te doen om het toch voor elkaar te krijgen. Tegelijk bezweren we op die manier onze angst. Dat geeft een continue spanning en stress. Door niet stil te staan bij ons gevoel, maar die spanning te negeren, kunnen we nog best een tijdje doorlopen, maar ergens gaat het ons opbreken.
Het overkwam mij eerder toen ik begon met mijn eerste boekje posten op LinkedIn. Ergens ontstond het idee in mijn hoofd dat ik heel veel boekjes moest verkopen en dat gaf veel stress. Daardoor moest ik precies het goede posten, alles in de gaten houden, overal op reageren en ik raakte gefixeerd op mijn telefoon. Met heel veel onrust en opgejaagd voelen als gevolg. Niet fijn. Tot er een kwartje viel; moet ik heel veel boekjes verkopen? En waarom dan? Natuurlijk hoop ik dat mensen open staan voor mijn boekjes, maar dat kan ik niet afdwingen. Met dat besef kwam er weer rust en vooral ook vertrouwen dat het wel gaat lopen zoals het gaat lopen. Natuurlijk denk ik na en doe ik mijn dingen met aandacht, maar zonder groot doel en dat geeft rust. Nu post is als ik dat leuk vind, omdat ik graag iets wil delen.
Wat brengen die doelen en deadlines ons?
We laten ons opjagen door onze baas, wat ‘men’ vindt, maar vooral ook door onze eigen ideeën. Die zijn de grootste boosdoener en toch vinden we het de normaalste zaak van de wereld om onszelf zo op te jagen. En het sluipt er continu in, vaak heb je het zelf helemaal niet door. Ik hoop dat je stil kunt staan wat al die doelen en deadlines je brengen. Ik vermoed namelijk dat het je meer stress geeft dan dat het daarnaast iets anders oplevert.
Erna komt al langer met lichamelijke klachten. Ze heeft intussen helder dat het opspeelt als ze te hard haar best gaat doen. Zoals nu. De verjaardag van haar dochter komt eraan en daarmee moet de taart perfect en ook perfect op de foto zodat haar dochter daar later met plezier op terug kan kijken. En nu dus heel veel stress vanwege het zorgen voor perfecte herinneringen. Ze weet niet hoe het anders moet.
Tot ik de vraag stel of haar dochter (van bijna 3) het leuk vindt om te helpen met bakken. ‘Ja, dat vindt ze geweldig!’. En daar had ze het antwoord: mooie herinneringen samen opdoen met een imperfecte taart en veel plezier samen in plaats van een taart bakken terwijl haar dochter slaapt die perfect is en op de foto kan.
Versmalling
Doelen en deadlines geven een smalle visie, een vorm van bewustzijnsvernauwing omdat we alleen maar naar die stip op de horizon kijken. Daarmee missen we heel veel extra informatie en creativiteit. Maar we missen vooral groeien en een weg vinden in het proces van het leven omdat we allerlei zaken links laten liggen. Zonde.
Ik ben intussen weer vrienden met de sociale media, ik kom allerlei mooie uitspraken en initiatieven tegen. En zo nu en dan ontstaat er ruimte voor wat meer contact en dat vooral doet goed.
Tegelijk kijk ik ernaar; we posten van alles, mensen zeggen heel veel rake dingen. Nu is mijn grootste hoop dat we er ook naar gaan leven! Dat terug naar jezelf, je hart volgen en tijd nemen voor jezelf ook écht gaat gebeuren. Volgens mij krijgen we er een mooiere wereld van en worden we dan tevredener mensen. Een kwestie van moed verzamelen en doen.
